Hallo,
Waarom wordt iemand in 's hemelsnaam zorgomgevingsdeskundige? Ik vertel jou graag waarom ik doe wat ik doe. Dat kan je zien en horen in bijgaand filmpje (jaja, mijn filmdebuut!). Of je leest onder de knop gewoon rustig verder.
Waarom wordt iemand in 's hemelsnaam zorgomgevingsdeskundige? Ik vertel jou graag waarom ik doe wat ik doe. Dat kan je zien en horen in bijgaand filmpje (jaja, mijn filmdebuut!). Of je leest onder de knop gewoon rustig verder.
Mijn missie is zorgen dat mensen, vooral kwetsbare mensen, zich zo goed mogelijk voelen. Dat is altijd zo geweest: op school, in de scouts, als zorgvrijwilliger, ...
In 2009 trek ik een slecht lotje: ik word zelf ziek. De diagnose van acute leukemie komt keihard binnen in ons jonge gezin. We zijn compleet overdonderd! Een onmiddellijke opstart van de behandeling is levensnoodzakelijk. Die behandeling bestaat uit chemotherapie in quarantaine binnen de muren van het ziekenhuis, telkens 4 tot 8 weken...
De bezoekmogelijkheden zijn zeer beperkt, dus zit ik vaak eenzaam in mijn afgesloten kamer. En daardoor heb ik heb héél veel tijd om die kamer te bestuderen. Niet bepaald een opbeurende activiteit. Vanuit één van de isolatiekamers heb ik zelfs uitzicht op de palliatieve eenheid van het ziekenhuis. Voor iemand als ik die gevoelig is voor sfeer, kleur en menselijkheid is dat alles een trieste aangelegenheid.
Het is gek dat we de lastigste momenten van ons leven zouden doorbrengen in een witte, nietszeggende kamer in groot anoniem gebouw. Om de boel een beetje op te vrolijken kleven we - met de hulp van mijn mama - een grote sticker van een klavertje 4 op de kast. Dat herhalen we zo vier keer. Het brengt een beetje menselijkheid, hoop en sfeer binnen, ook bedoeld voor de patiënten na mij.
In die periode overvalt mij een besef van grote kwetsbaarheid en complete afhankelijkheid. Het is onvoorstelbaar belangrijk om in zo’n periode ook als mens gezien te worden. Mijn hematoloog die aan het eind van zijn medische uitleg vraagt: “En mevrouw De Cauwer, hoe gaat het met ú?” Daar krijg ik nu nog kippenvel van.
Hoe die menselijkheid invloed heeft op wat ik nu doe? Ik stelde mezelf de vraag hoe ik kon helpen om het gevoel van eigenwaarde en het welzijn van kwetsbare mensen op te krikken. Dat kan niet door zelf zorg te geven. Ik kan namelijk geen bloed of naalden zien... Wat ik wél kan doen is een zorgzame omgeving creëren voor kwetsbare mensen. Daar haal ik energie uit, daar gaan mijn oogjes van blinken!
En dan wil ik tot slot bekennen dat ik een speciale boon heb voor mensen met dementie. Ik zie dementie als een bijzondere vorm van kwetsbaarheid die je berooft van wie je bent. Dat raakt mij, steeds opnieuw. Veel respect voor organisaties die blijven focussen op hun mogelijkheden (koken, strijken, spelen, ...). Ik help graag mee aan meer zelfredzaamheid, mede dankzij een zorgzame omgeving.
Ik geloof dat – naast kwalitatieve zorg – de zorgomgeving de mens mee kan ondersteunen. Dààrom ik doe wat ik doe. En als jij daar ook in gelooft, kom ik graag met je meedenken!
Hartelijke groeten en graag tot binnenkort
Ilse
Mijn missie is zorgen dat mensen, vooral kwetsbare mensen, zich zo goed mogelijk voelen. Dat is altijd zo geweest: op school, in de scouts, als zorgvrijwilliger, ...
In 2009 trek ik een slecht lotje: ik word zelf ziek. De diagnose van acute leukemie komt keihard binnen in ons jonge gezin. We zijn compleet overdonderd! Een onmiddellijke opstart van de behandeling is levensnoodzakelijk. Die behandeling bestaat uit chemotherapie in quarantaine binnen de muren van het ziekenhuis, telkens 4 tot 8 weken...
De bezoekmogelijkheden zijn zeer beperkt, dus zit ik vaak eenzaam in mijn afgesloten kamer. En daardoor heb ik heb héél veel tijd om die kamer te bestuderen. Niet bepaald een opbeurende activiteit. Vanuit één van de isolatiekamers heb ik zelfs uitzicht op de palliatieve eenheid van het ziekenhuis. Voor iemand als ik die gevoelig is voor sfeer, kleur en menselijkheid is dat alles een trieste aangelegenheid.
Het is gek dat we de lastigste momenten van ons leven zouden doorbrengen in een witte, nietszeggende kamer in groot anoniem gebouw. Om de boel een beetje op te vrolijken kleven we - met de hulp van mijn mama - een grote sticker van een klavertje 4 op de kast. Dat herhalen we zo vier keer. Het brengt een beetje menselijkheid, hoop en sfeer binnen, ook bedoeld voor de patiënten na mij.
In die periode overvalt mij een besef van grote kwetsbaarheid en complete afhankelijkheid. Het is onvoorstelbaar belangrijk om in zo’n periode ook als mens gezien te worden. Mijn hematoloog die aan het eind van zijn medische uitleg vraagt: “En mevrouw De Cauwer, hoe gaat het met ú?” Daar krijg ik nu nog kippenvel van.
Hoe die menselijkheid invloed heeft op wat ik nu doe? Ik stelde mezelf de vraag hoe ik kon helpen om het gevoel van eigenwaarde en het welzijn van kwetsbare mensen op te krikken. Dat kan niet door zelf zorg te geven. Ik kan namelijk geen bloed of naalden zien... Wat ik wél kan doen is een zorgzame omgeving creëren voor kwetsbare mensen. Daar haal ik energie uit, daar gaan mijn oogjes van blinken!
En dan wil ik tot slot bekennen dat ik een speciale boon heb voor mensen met dementie. Ik zie dementie als een bijzondere vorm van kwetsbaarheid die je berooft van wie je bent. Dat raakt mij, steeds opnieuw. Veel respect voor organisaties die blijven focussen op hun mogelijkheden (koken, strijken, spelen, ...). Ik help graag mee aan meer zelfredzaamheid, mede dankzij een zorgzame omgeving.
Ik geloof dat – naast kwalitatieve zorg – de zorgomgeving de mens mee kan ondersteunen. Dààrom ik doe wat ik doe. En als jij daar ook in gelooft, kom ik graag met je meedenken!
Hartelijke groeten en graag tot binnenkort
Ilse
RSS-feed
